Cornus florida of de Flowering Dogwood

Geldt de wilg als een van onze Neder­landse nationale bomen of struiken, de dogwood vervult die rol voor Ame­rika. Het is een langzaam groeiende bosplant die je overal tegenkomt waar de omstandigheden gunstig zijn voor zijn ontwikkeling.

In de tuin hoort hij tot de mooiste struiken en niet alleen in Amerika. Op den duur kan hij tot 5 meter hoog worden. Als we er naar toe worden getrokken door de van ver lonkende bloemen, ontdekken we dat die slechts schijn zijn. In mei begint de echte bloem zich in het hart onop­vallend te ontwikkelen. Vier vlerken omvatten dat midden. Als een vlucht neergestreken enorme vlinders staan de schijnbloemen te trillen langs de enigszins horizontaal gebogen takken. Ze bedekken de boom of struik van onder tot boven wekenlang. Vallen de bloemen af dan ontwikkelen zich na enige tijd de vruchten. Prachtige diep­rode, op aardbeien lijkende vruchten, bedekken de boom met een rode gloed. Later is de grond ermee bezaaid en nog later volgt het vlammend rood verkleurende blad.

Het ligt voor de hand dat een zo uit­zonderlijke soort zijn eisen stelt: goed doorlaatbare, humusrijke zandgrond en bij voorkeur een beschutte plek. Dat laatste kan problemen opleveren. Ook nachtvorst is een gevaar.

Veel op de Amerikaanse florida lijkend is de Chinese Cornus kousa. Hij wordt zo mogelijk nog iets krachtiger van groei, Cornus kousa var. chinensis heeft zelfs nog iets grotere bloemen.

Het is soms mogelijk in een tuincentrum een al wat groter exemplaar met kluit op de kop te tikken. Dat is de moeite van de hogere kosten waard. Bent u van plan ooit te verhuizen, begin dan maar niet aan de Dogwood, want zoiets moois laat je niet graag achter.

Een boom of struik die zo de aandacht trekt verdraagt in zijn omgeving geen gelijktijdig bloeiende planten. Zet hem dus solitair temidden van lagere heesters zoals b.v. de vroegbloeiende Corylopsis pauciflora of Rhododendron repens waar de Cornus dan alleen uit oprijst in al zijn majesteit. Denk er aan, een forse groeier in zijn buurt te zetten voor de onontbeerlijke scha­duw en dan... heb geduld!