Het Bloementerras bestaat uit twee vierkante bestrate vlakken die respectievelijk 10 en 20 cm hoger liggen dan de omgeving. In de verharding zijn uitsparingen gemaakt voor de plantvakken. Aan de zuidzijde wordt de tuin begrensd door een grove bakstenen muur waartegen de sierdruif, Vitis coignetiae groeit met zijn grote, in de herfst vlammend rood kleurende blad.
Doordat het Bloementerras verhoogd ligt kon de grond hier aangepast worden. Er is een laag gebroken puin aangebracht en de grond is verrijkt met kalk. Als afdeklaag wordt hier een laag lavasplit gebruikt in plaats van een laag gehakselde plantenresten waar we alle andere plantvakken in de Tuinen mee afdekken. Lavasplit is een product verkregen uit een vulkanisch gesteente en rijk aan mineralen. De wortels van planten die van nature op steenachige bodem voorkomen verdragen het vaak slecht onder een verterende mulchlaag bedolven te worden.
De split beschermt tegen zonnestraling en voorkomt uitdroging. Zo worden de natuurlijke omstandigheden nagebootst. Steentijm, Calamintha nepeta ssp. nepeta, zeepkruid Saponaria lempergii ’Max Frei’, Sedum robustum, Aster lateriflorus ‘Horizontalis’ en lavendel gedijen daar nu uitstekend.
Veel van deze planten hebben een fijne structuur waardoor ze al snel als een massa gezien worden. Afwisseling met stevige vormen is dan gewenst. In de schaduw van de muur groeien de schoenlappersplant, Bergenia ‘Silberlicht’ en de blauwbladige Hosta fortunei ‘Hyacinthina’. Deze grootbladige planten contrasteren mooi met de fijne structuren in het zonnige deel, maar niet voldoende. Naast de steentijm en langs een diagonale zichtlijn is een grote palmlelie, Yucca filamentosa, geplant. Aanvankelijk was ik in gedachten steeds bezig een alternatief voor deze exoot te bedenken. Op de een of andere manier kon ik hem niet los zien van rommelige beplantingen en kwijnende potplanten, totdat de zomer vorderde en de prachtige zichtlijn zich openbaarde. De werking van de Yucca werd ineens helemaal duidelijk. Tussen de grassen en de zachte kleurvlakken staat een prachtige solitaire plant waarvan de donkergroene bladeren en rozetvormige groeiwijze structuur aan het geheel geven. Zo kan een plant of bloem die op het eerste gezicht niet aanspreekt in de juiste omgeving veranderen in een aantrekkelijk exemplaar.
Van nature komt Yucca filamentosa voor in Midden-Amerika en het zuidelijke deel van Noord-Amerika. De plant doorstaat strenge winters, maar verlangt wel een goed gedraineerde standplaats. Door te veel vocht kan het blad in de winter afsterven. Praktisch altijd blijft een deel van de wortels intact waardoor de plant in het voorjaar opnieuw zal uitlopen. Het duurt dan enkele jaren voor de omvang en hoogte van 1.25 meter weer bereikt is.
In augustus-september van de afgelopen herfst bloeide onze Yucca met witte bloempluimen die een hoogte van 1.75 meter bereikten. Dat deze gedistingeerde bloeivorm een spektakel opleverde samen met de bloeiende siergrassen en grote bladeren van de druif behoeft verder geen betoog.
Terug naar jaargang 2008 overzicht